1989 ജനുവരി 12 ലെ ചൂട്‌ കുറഞ്ഞ ഉച്ച സമയം.... ഞാന്‍ നഴ്സറി ക്ലാസ്സിണ്റ്റെ നാലമത്തെ ബെഞ്ചിണ്റ്റെ മൂലയില്‍ ബാഗൊക്കെ ഒതുക്കി റെഡി ആയി ഇരുന്നു. "ഇതെന്താ ബെല്ലടിക്കാത്തേ..... എത്ര നെരയി കാത്തിരിക്ക്‌ണു" 12 മണിക്ക് പള്ളീലെ 'കര്‍ത്താവിണ്റ്റെ മാലാഖ' ചെല്ലാനുള്ള മണി അടിച്ചപ്പൊ തൊടങ്ങിയ കാത്തിരിപ്പ്‌ അവസാനിപ്പിച്ച്‌ കൊണ്ട് ഒരു മണി ആയപ്പൊ ആ കര്‍ണ്ണാനന്ദകരമായ സ്വരം കെട്ടു.
ണിം ണ്ണിം ണ്ണിം ണിം ണ്ണിം.... ണിം ണ്ണിം...."
ഗൂഢമായ ഒരു പുഞ്ചിരി എന്റെ മനസ്സില്‍ വിരിഞ്ഞുവൊ... എത്സി ടീചര്‍ക്കു ഒരു തംസ്‌ അപ്‌ ഒക്കെ കൊടുത്തു "അപ്പൊ നാളെ ഞാന്‍ വരില്ലട്ടോ" എന്നു പറഞ്ഞ് ഞാന്‍ ക്ലാസ്സില്‍ നിന്ന് പുറത്തേയ്ക്ക്‌ ഓടി. പോകുന്ന വഴി ഒന്ന് തിരിഞ്ഞ് നോക്കി " പാവം പിള്ളേര്‍സ്‌.. ഇനിയും നാലു മണി വരെ ക്ലാസ്സിലിരിക്കനം". തല ഉയര്‍ത്തി പിടിച്ച്‌ ഇത്തിരി അഹങ്കാരതൊട്‌ കൂടെ തന്നെ ക്ലാസ്സിലുള്ളോര്‍ക്ക്‌ റ്റാറ്റ കൊടുത്ത്‌ ഞാന്‍ ഇറങ്ങി. അമ്മ വീട്ടില്‍ പെരുന്നാളിനു പോകാന്‍ വീട്ടില്‍ രണ്ട് മണിക്കൂറോളം കരഞ്ഞ്‌ അലമ്പുണ്ടാക്കി കിട്ടിയ 'ഉച്ചയ്ക്ക്‌ പോരനുള്ള പെര്‍മിഷന്‍'. വെറും അഞ്ച്‌ കിലോമീറ്റര്‍ അകലെ കിടക്കുന്ന അമ്മ വീട്ടിലെക്കു നാലു മണിക്ക് സ്കൂള്‍ വിട്ടു വന്ന് പോകേണ്ട കാര്യമേ ഉള്ളൂ എങ്കിലും "സ്കൂള്‍ വിട്ടട്ട്‌ പോവണേല്‍ നിങ്ങല്‍ വെണേല്‍ പൊക്കൊ...ഞാന്‍ വരില്ല." എന്ന ഭീഷണിയുടെ വിജയം ( അതൊ " ഇവന്‍ ഒക്കെ സ്കൂളില്‍ പോയാലും ഇല്ലേലും കണക്കാ " എന്ന പിതാശ്രീയുടെ സിംപിള്‍ ഫിലൊസഫിയുടെ വിജയമൊ???) എന്തായാലും ഉച്ചയ്ക്ക്‌ തന്നെ ഞാന്‍ പരോളില്‍ ഇറങ്ങി.... ഒരു നഴ്സറികാരനു അത്മസംതൃപ്തിക്ക്‌ ഇതൊക്കെ ധാരാളം...
ഓടുന്ന വഴി റോസി ചേച്ചീടെ കിച്ചന്‍ അറ്റാക്ക്‌ ചെയ്ത് ഉച്ചയ്ക്കു സ്കൂളിലെ പിള്ളേര്‍ക്ക്‌ കൊടുക്കാനുള്ള ചെറുപയറ്‍ ഒരു പിടി വാരന്‍ കൊറച്ചു സമയം കളഞ്ഞതൊഴിച്ചാല്‍ വേറെ എവിടെയും ഞാന്‍ സമയം വേസ്റ്റാക്കീല്ല. അമ്പലപറമ്പിലെ മൂവാണ്ടന്‍ മാവ്‌, ശശി ചേട്ടണ്റ്റെ വീട്ടിലെ ഇരുമ്പന്‍ പുളി, അന്തോണി അപ്പാപ്പണ്റ്റെ പറമ്പിലെ ചാമ്പക്ക, ഡോക്ടറ്‍ടെ വീട്ടിലെ ലൂബിക്ക - ഇതൊക്കെ ഒഴിവാക്കി പെട്ടന്ന് തന്നെ വീട്ടിലെത്തി. ബാഗിണ്റ്റെ സ്റ്റോറേജ്‌ ഏരിയ അന്ന് കാലി ആയിരുന്നെങ്കിലും അത്ര വെഷമം ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വൈകീട്ട്‌ കണ്ടശ്ശാങ്കടവിലേക്ക്‌ (അമ്മ വീട്‌ )പോവല്ലേ.... അവിടെ അച്ചപ്പം,കുഴിയപ്പം,കൊഴലപ്പം പിന്നെ അമ്മാമ്മ ഉണ്ടക്കുന്ന പേരറിയാത്ത സ്പെഷ്യല്‍ ഐറ്റംസ്‌ അങ്ങനെ പെരുന്നല്‍ പലഹാരങ്ങല്‍ തന്നെ ഒരു ലോഡ്‌ കാണും. ഇന്ന് അതൊക്കെ വച്ച്‌ അഡ്ജസ്റ്റ്‌ ചെയ്യാല്ലൊ.....
ബാഗ്‌ ഒരു മൂലയ്ക്ക്‌ വലിച്ചെറിഞ്ഞ്‌ നേരെ അടുക്കളേലോട്ട്‌ ഓടി. അമ്മ, അമ്മാമ്മ, രണ്ട് വയസ്സുകാരി അനിയത്തി തുടങ്ങിയ വീട്ടിലെ പെണ്‍പടകള്‍ എല്ലാം തന്നെ അവിടെ ഉണ്ട്‌.
" നിങ്ങള്‍ ഇതു വരെ പോവാന്‍ റെഡി ആയില്ലേ?" ഇത്തിരി ഒറക്കെ തന്നെ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
"മടിയന്‍ സ്കൂളില്‍ പോവതെ വന്നിരിക്കുന്നു. ഡ്രസ്സ് മാറി ചോറുണ്ണാന്‍ വാ" അമ്മയുടെ മറുപടി എനിക്കത്ര പിടിച്ചില്ലെങ്കിലും "ഊം"എന്ന മൂളലില്‍ എണ്റ്റെ പ്രതിഷേധം ഒതുക്കി ഡ്രസ്സ് മാറാന്‍ നടന്നു
മോരുകൂട്ടാനും രാവിലത്തെ കടലക്കറിയും കൂട്ടി വയറുനിറച്ച്‌ കഴിച്ചതിന് ശേഷം ഉമ്മറത്തെ കസേരയില്‍ ചെന്നിരുന്നു. അമ്മവീട്ടില്‍ ചെന്നിട്ട്‌ എന്തൊക്കെ പരിപാടികള്‍. മനസ്സില്‍ ഞാനൊരു കണക്കുകൂട്ടല്‍ നടത്തി. " ഗ്ളിന്‍സും സാലൂം വീട്ടില്‍ തന്നെ ഉണ്ടാകും. രണ്ട് വല്ല്യമ്മമാരുടെ മക്കള്‍ ബിനൂം ഷെറിനും നേരത്തെ തന്നെ എത്തീട്ടുണ്ടാകും. ഞാനും കൂടെ എത്തിയാല്‍ പഞ്ചപാണ്ടവന്‍മാരുടെ ലിസ്റ്റ്‌ കംപ്ളീറ്റ്‌ ആകും." ഈ നാലു പേര്‍ എന്നേക്കാള്‍ -3, -14, +3,+6 മാസങ്ങള്‍ മാത്രം ഡിഫ്രന്‍സില്‍ ഭൂജാതരായത്‌കൊണ്ടു ഞങ്ങളുടെ ചിന്താഗതികളും, തല്ലുകൊള്ളിത്തരങ്ങളും തമ്മില്‍ അപാര സിങ്ക്രൊനൈസേഷന്‍ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു.എല്ലാത്തിനേം ഒറ്റ നുകത്തില്‍ തന്നെ പൂട്ടാം.
എങ്കിലും ഏറ്റവും താഴെ ഉള്ള സാലു ഈ കാര്യങ്ങളില്‍ ഒരിത്തിരി മുന്നിട്ട്‌ നിന്നിരുന്നതിനാല്‍ അവനോട്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു പ്രത്യേക സ്നേഹം ഉണ്ടായിരുന്നു. മൂന്നര വയസ്സില്‍ തന്നെ തൊട്ടടുത്ത പറമ്പിലെ ചമ്പ തെങ്ങില്‍ മതില്‌ വഴി വലിഞ്ഞ്‌ കേറി കരിക്കിടുക, കുറുമാന്‍ വീടിണ്റ്റെ തിണ്ണയില്‍ ഇരുന്നു കാലാട്ടുന്നത്‌ പോലെ കിണറിണ്റ്റെ മൂന്ന് അടി ഉയരമുള്ള തിണ്ടില്‍ കേറി ഇരുന്ന് കാല്‌ കിണട്ടിലൊട്ട്‌ ഇട്ട്‌ ആട്ടികൊണ്ടിരിക്കുക - മഴക്കാലത്ത് പിടിച്ചിട്ട ബ്‌രാലും മുശൂം ഒക്കെ വലുതായൊന്നു ചെക്ക്‌ ചെയ്യാണ്‌ ഗഡി, ടെറസ്സിണ്റ്റെ മുകളില്‍ നിന്ന് സൂപ്പര്‍ മാന്‍ ചാടുന്നപോലെ താഴെ കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്ന പൂഴിയിലെക്കു ചാടുക, ഇടയ്ക്ക്‌ ടാര്‍ജറ്റ്‌ തെറ്റി തൊട്ടടുത്ത മെറ്റല്‍ കൂട്ടത്തിലൊ പ്ളെയിന്‍ തറയിലൊ ലാണ്റ്റ്‌ ചെയ്യുക , എന്നിട്ടു "അയ്യോ ,അമ്മേ" എന്ന് അഷ്ടദിക്കും മുഴങ്ങുമാറ്‌ കരഞ്ഞ്‌ നടക്കുക - ഇതൊക്കെ ആയിരുന്നു ചുള്ളണ്റ്റെ അന്നത്തെ ഹോബികള്‍. ആങ്ങനെ സംഭവബഹുലമായ ഒരു ദിവസം സ്വപ്നം കണ്ട് ഇരിക്കുന്നതിനിടയില്‍ "ടാ ഡ്രസ്സ് മറി റെഡി ആവ്... ടോയ്‌ലറ്റില്‍ പോയി വാ... ഇനി ബസ്സില്‍ കേറീട്ട് അതും ഇതും പറഞ്ഞ് വരരുത്..."
കേട്ട പാതി കേക്കാത്ത പാതി ഞാന്‍ ഓടി കയ്യും കാലും ഒക്കെ കഴുകി ഡ്രെസ്സ് മറി വന്നു. കൊറച് കഴിഞപ്പൊ അമ്മേം അനിയത്തീം റെഡി ആയി എത്തി.
"അമ്മേ ഏത് ബസ്സിലാ പോണേ..."
"മൂന്ന് മണിക്ക് 'പുളിക്കല്‍' വരും. അതില്‍ പോകാം"
അപ്പൊ എന്റെ കണക്ക് കൂട്ടല്‍ പൊളിഞ്ഞു......അന്ന് കാലത്ത് എന്റെ വീടിന്റെ മുന്നിലൂടെ രണ്ട് ഡിഫ്രന്റ് റൂട്ടില്‍ സര്‍‌വീസ് നടത്തിയിരുന്ന ബസ്സുകള്‍ പോയിരുന്നു. പാവറട്ടി സൈഡില്‍ നിന്ന് വരുന്ന ബസ്സുകള്‍ ഇടിവാളിന്റെ നാട്ടിലൂടെ പാസ്സ് ചെയ്ത് മണലൂര്‍ 'ബണ്ട്' റോഡിലെത്തും - ഇത് മണലൂരിന്റെ സ്വന്തം ഏനാമവ്-കാഞ്ഞാണി ഹൈവെ. മഴക്കാലത്ത് ഒരു ബണ്ട്/ചിറ/ അണക്കെട്ട് കെട്ടാന്‍ മാത്രം വെള്ളം ഈ തോട്ടിലൂടെ...സോറി...റോഡിലൂടെ ഒഴുകുന്നത് കണ്ട് ഏതൊ ഒരു കാര്‍‌ന്നോര് ഇട്ട പേരാവണം. രാത്രി ഏഴ് മണി കഴിഞ്ഞാല്‍ പാമ്പുകള്‍ ഇറങ്ങുന്ന ഈ എട്ടടി വീതി റോട്ടിലൂടെ ചീറി പായുന്ന ബസ്സുകള്‍ കാഞ്ഞാണി സെന്ററില്‍ എത്തിയാല്‍ കിഴക്കോട്ട് തിരിഞ്ഞ് ത്രിശ്ശൂര്‍ക്കൊ, അല്ലെങ്കില്‍ പടിഞ്ഞറൊട്ട് തിരിഞ്ഞ് കണ്ടശ്ശാംകടവ്-വാടാനപ്പള്ളി വഴി ത്രിപ്രയാര്‍ക്കൊ പോകുമായിരുന്നു.തൊണ്ണൂറ്റഞ്ച് ശതമാനം ബസ്സുകളും ത്രിശ്ശൂര്ക്ക് സര്‍‌വീസ് നടത്തുന്നതായിരുന്നെങ്കിലും, അമ്മ ഇപ്പൊ സെലക്‍റ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്ന ഈ 'പുള്ളിക്കല്‍' രണ്‍ടാമത്തെ വഴി ആളുകളെ ചുമന്ന് ഓടിയും കിതച്ചും പോകുന്ന ഒരു തട്ടിക്കൂട്ട് ശകടം ആയിരുന്നു.
എന്റെ കഞ്ഞാണി സെന്ററിലെ ഷോപ്പിംഗ് മിസ്സ് ആയി. ത്രിശ്ശൂര്ക്ക് പോകുന്ന ഏതേലും ബസ്സ് ആയിരുന്നേല്‍ കാഞ്ഞണി എത്തുമ്പോ മാറി കേറണം. അപ്പൊ അടുത്ത ബേക്കറീല്‍ ഓടിക്കേറി പോപ്പിന്‍സ് വേണം,കപ്പലണ്ടി മിട്ടായി വേണം, പിന്നെ കൊറച്ച് ചോക്ലേറ്റ്.... ഒന്ന് രണ്ട് ജാം റോള്‍ കൂടെ എടുത്തോളൂ.... ബസ്സില്‍ ഇരുന്ന് അടിക്കാലോ. ഇതൊക്കെ ഞാന്‍ ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്ത് കഴിയുമ്പോഴേക്കും അമ്മ ഓടി കിതച്ച് കടേല്‍ എത്തീട്ടുണ്ടാകും. ജസ്റ്റ് ബില്‍ കൊടുക്കേണ്ട ജോലിയെ ഞാന്‍ ബാക്കി വച്ചിട്ടുണ്ടാകുള്ളൂ...എന്തിനാ ഇതിക്കെ വാങ്ങിച്ച് തിന്ന് വയറ് കേടക്കുന്നേന്ന് ചോദിച്ച് അമ്മ ചീത്ത പറയുമായിരുന്നെങ്കിലും ഞാന്‍ അതൊന്നും മൈന്‍ഡ് ചെയ്യാറില്ലയിരുന്നു. ആ ഷോപ്പിംഗ് ആണ്‌ നമ്മുടെ ഈ പുളിക്കല്‍ ബസ്സ് നശിപ്പിച്ചത്. "ഹും... നിന്നെ ഞാന്‍ എടുത്തോളാം..." ഞന്‍ ബസ്സ് സ്‌റ്റോപ്പിലേക്ക് നടന്നു.
ചെക്കന്റെ മുടിഞ്ഞ ബേക്കറി റെയ്‌ഡ് ബ്ലോക്ക് ചെയ്ത ആഹ്ലാദവും, ഡയറക്റ്റ് ടിക്കറ്റ് ആയതിനാല്‍ വെറും 90 പൈസ ചെലവില്‍ വീട്ടിലെത്താം എന്ന സന്തോഷവും, എല്ലത്തിനും ഉപരി തിരക്ക് കൊരഞ്ഞ ബസ്സില്‍ ഇരിക്കാന്‍ സീറ്റ് കിട്ടും എന്ന ആത്മവിസ്വാസവും അമ്മയുടെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ അനിയത്തിയെ എടുതു കൊണ്ട് ബസ്സില്‍ യാത്ര ചെയ്യണമെങ്കില്‍ ഡെയ്‌ലി മൂന്ന് നേരം ബൂസ്റ്റ് തന്നെ കഴിക്കണം. ഫുള്‍ ടൈം വീട്ടില്‍ ഇരുന്നോണ്ട് ഫുഡ് അടിക്കുക-കിടന്നുറങ്ങുക, കിടന്നുറങ്ങുക-ഫുഡ് അടിക്കുക എന്ന ഡ്യൂട്ടി മാത്രമല്ലേ ചുള്ളത്തികുള്ളൂ.....
(തുടരും...)
2 comments:
തേങ്ങയടി എന്റെ വക തന്നെ ആയിക്കോട്ടെ... കുട്ടപ്പാ എങ്ങനെയാ നോവലാണോ.... എന്തായാലും പെരുന്നാള്‍ വിശേഷങ്ങള്‍ പോരട്ടെ,,,
നന്നായിട്ടുണ്ട്. തുടരൂ.
Post a Comment